Alweer een drukke week eindigt op een heerlijke manier: een ontmoeting met mijn schrijfvriendinnen Carla, Esther en Ellen 😉 We hebben – zoals altijd – veel om bij te praten en er wordt ook geschreven, iets wat we steeds samen proberen te doen maar soms een beetje in de knel komt omdat we elkaar niet zo heel vaak zien. Dan is een middagje meestal nét te kort om overal aan toe te komen.

Tijdens de schrijfopdracht die Esther voor ons bedacht heeft komen mooie herinneringen uit het verre verleden bij mij naar boven. Ook het heden komt aan bod en daarin leer ik veel over wat ik wil en wie ik ben. Of eigenlijk: wie ik wéér ben!

Vorige week kreeg ik een compliment van Ellen. Zij vertelde me dat ik zo energiek en bruisend ben de laatste tijd. Toen gaf ik terug dat ik dat in wezen eigenlijk altijd al was – alleen dat ik mezelf niet meer kon zijn doordat de apneu mijn energie ‘opvrat’, waardoor ik van een vrouw die twee banen en een bestuursfunctie combineerde met een gezin, veranderde in iemand die weinig meer te missen had en weinig dingen aankon…

Maar dankzij coach Geert met zijn GAAP-project ben ik weer grotendeels mezelf, met die restrictie dat het goed gaat zolang ik mijn ‘mediterraan ritme’ (dankjewel voor deze prachtige benaming Carla) respecteer en mezelf de rust gun die ik ook nodig heb.

Het delen van mijn schrijfsel over het heden maakt dat er onderhuids iets begint te borrelen wat ik niet kan tegenhouden. Ik weet ineens wat me kan helpen meer te focussen op wat ik wil: een werkplek waar ik alles wat met mijn boek te maken heeft kan neerleggen, uitwerken en kan laten liggen. Dus mijn bureau moet naar beneden!

Dat weekend is mijn man zo lief om het enorme bureau waaraan ik vroeger mijn lesvoorbereidingen en correctiewerk deed uit elkaar te halen en een verdieping naar beneden te brengen, naar onze pas opgeknapte ex-logeerkamer die nu dus een nieuwe functie krijgt, een werkkamer waar ook nog logeervoorzieningen komen. Eigenlijk zou dat bureau een andere bestemming krijgen, maar dit voelt goed.

En de reactie van mijn kleinzoon, die op zijn vraag ‘Heb je een nieuw bureau oma?’ als antwoord kreeg ‘Nee hoor, dat heeft opa naar beneden gebracht zodat ik een werkplek heb én er plaats komt op de treinenkamer’ maakt het gesjouw meer dan goed.

Zijn dikke vette “YESS!! De treinenkamer” is een goede stimulans om ook de rest van die zolderkamer binnenkort eindelijk eens te gaan opruimen.