Een van de dingen die ik fijn vind bij het schrijven is het aanhouden van een vast ritme.

Het helpt me enorm dat ik een schrijfmaatje-in-crime heb, met wie ik iedere week op een vaste dag mail. Ze is – net als ik – bezig met het schrijven van haar eerste boek.

We mailen elkaar onze schrijfplanning voor die week en kijken daarbij natuurlijk ook terug op onze vorderingen van de week ervoor. Het fijne daaraan is dat we ons bewust worden van het resultaat. In de praktijk blijkt namelijk dat we altijd meer gedaan hebben dan we denken.

Ook niet onbelangrijk: we helpen elkaar eraan herinneren dat schrijven niet alleen een proces is van woorden aan elkaar rijgen tot teksten, maar vooral ook van broeden, borrelen en bruisen.

Door met open ogen en oren in het leven te staan en goed waar te nemen wat er gebeurt, helpt ons onderbewustzijn ons om feiten te verzamelen en te rangschikken.

Het schrijven zelf is daardoor – in ieder geval bij mij – vaak een kwestie van gaan zitten, losse flodders verzamelen en ordenen en er een leuke tekst van maken.

Dankjewel lief schrijfmaatje dat jij me helpt om dit proces te stroomlijnen!