In apneumagazine nummer 4 van 2019 werd onderstaande tekst als column geplaatst. Voor mijn lezers die geen lid zijn van de Apneuvereniging deel ik het ook hier. Het vervolg zal ik binnenkort plaatsen.

Daar ga ik dan, als ik me niet vergis wordt dit mijn vijfde slaaponderzoek. Deze keer ga ik extra nieuwsgierig het slaaponderzoek in omdat ik bezig ben met het schrijven van mijn ervaringsverhaal als apneupatiënt.

Volgens mijn cpap heb ik nog maar weinig ademstops, toch slaap ik zelden een hele nacht door. Als dat wel een keer gebeurt, ben ik de volgende ochtend niet fit. Met dit onderzoek proberen de apneuverpleegkundige en ik erachter te komen waardoor ik telkens wakker word.
In het ziekenhuis met slaapcentrum waar ik behandeld word kiezen ze ervoor om het slaaponderzoek thuis te doen. Mensen hebben dan minder stress dan bij een overnachting in het ziekenhuis. In de folder die ik vooraf gekregen heb staat dat ik mag kiezen of ik tijdens de testnacht een bh of een t-shirt draag. Alle draden worden daarop bevestigd.

Ondanks grote opruimsessies heb ik mijn ‘testshirt’ bewaard. Een prettig shirtje van zachte stof met precies de goede lengte. Hier worden de sensors en draden overheen geplakt. Het kastje waar die draden aan zijn vastgemaakt wordt met een tasje om mijn middel bevestigd. Dit is nieuw en prettig. Voorheen werd dit zware kastje om mijn nek gehangen. De sensors registreren of mijn benen erg onrustig zijn en er kan afgelezen worden hoe mijn REM-slaap en het zuurstofgehalte in mijn bloed zijn.

Omdat ik zelf een cpap heb, krijg ik een tussenstukje dat bevestigd wordt tussen mijn cpapslang en mijn masker. Als ik vanavond ga slapen moet ik het slangetje dat aan het tussenstukje zit, koppelen aan het controlekastje. Voor ik naar huis mag controleert de verpleegkundige die de apparatuur aangesloten heeft of alle verbindingen het doen. Nu ben ik extra alert, want bij mijn eerste slaaponderzoek ging het hier fout waardoor het hele onderzoek opnieuw gedaan moest worden.

Iets later dan normaal gaan mijn man en ik naar bed. Ik koppel het tussenstuk van het masker aan het meetkastje en bedenk meteen hoe ik dit ’s nachts los kan halen als ik naar toilet moet. Inslapen gaat goed. Toiletbezoek ook.
Dan ineens word ik wakker. Niet half wakker, maar echt klaarwakker, alsof ik ergens van geschrokken ben. Ik hoor en zie niets bijzonders en kan geen reden bedenken waarom ik wakker geworden ben. Weer gaan slapen lukt voor geen meter en dus doe ik wat ik normaal ook doe: na een uur draaien sta ik op en ga naar beneden. Een kleinigheidje eten en thee drinken. Na een klein uurtje kruip ik met een warm pittenkussen weer mijn bed in.

Even na zeven uur schrik ik wakker van mijn man die de slaapkamer uitloopt. Ik heb door de wekker heen geslapen…
Niet erg. Normaal zou ik na zo’n nacht een uurtje langer blijven liggen maar nu mag ik me om acht uur melden in het ziekenhuis om ‘bevrijd’ te worden van alle draden en plakkers die gisteren op en aan me gehangen zijn. Opstaan dus!

Over twee weken krijg ik de uitslag.
Ik ben benieuwd.